به گزارش پایگاه خبری تحلیلی نهبندان خبر و بنقل از خاورستان سید مرتضی موسوینژاد، در گفتگو با اشاره به ابعاد سیاسی و راهبردی پرتابهای ماهوارهای ایران اظهار کرد:نکتهای که معمولاً در تحلیلها مغفول میماند این است که ایران پیش از انقلاب بخشی از فضای مداری را خریداری کرده و برای بهرهبرداری از آن، مهلت مشخصی در اختیار داشته است.
به گفته وی در پرتابهایی که روسیه برای ایران انجام داده، با ارسال ماهواره توانستیم آن فضا را حفظ کنیم؛ چرا که بدون کشور میزبان، امکان از دست رفتن آن مدار وجود داشت.
وی افزود:در شرایطی که غیر از روسیه، کشور دیگری حاضر به همکاری با ایران نبود، این همکاری معنای ویژهای پیدا میکند با چین بهصورت جدی وارد مذاکره نشدیم، اما روسیه آمادگی لازم را داشت.
کارشناس مسائل سیاسی تصریح کرد: به طور قطع کشورهای غربی نهتنها چنین همکاریای را نمیپذیرفتند، بلکه از دست رفتن مدار فضایی ایران را نیز به نفع خود میدانستند بنابراین این پرتابهای متعدد، فقط فنی نیست و باید آن را اقدامی سیاسی ـ راهبردی تلقی کرد.
موسوینژاد با اشاره به وضعیت فناوری فضایی کشور تصریح کرد:فناوری فضایی در ایران، فناوری جوانی است و سابقه طولانی ندارد و بدنه اصلی این حوزه را نیروهای جوان و متخصصی تشکیل میدهند که با باور به توان داخلی در این مسیر حرکت کردهاند و این سرمایه انسانی، یک مؤلفه مهم قدرت ملی محسوب میشود.
این کارشناس مسائل سیاسی ادامه داد:از نظر توان فنی، کشور با مشکل اساسی مواجه نیست و در همه حوزههای راهبردی، از هوش مصنوعی گرفته تا صنایع موشکی، آنچه تعیینکننده است سرمایهگذاری کلان است.
به گفته موسوینژاد مشکل اصلی، کمبود سرمایهگذاری است نه ناتوانی فنی و توان فنی در سایه سرمایهگذاری شکل میگیرد، آن هم در کشوری که نیروی انسانی متخصص و باهوش در اختیار دارد.
وی با تأکید بر نقش نهاد علم در تقویت قدرت ملی گفت: دانشگاههایی مانند شریف، خواجهنصیر، علم و صنعت و امیرکبیر میتوانند پیشران این حرکت باشند اگر پایاننامههای کارشناسیارشد و دکتری ذیل راهبردهای کلان کشور و با هدایت اساتیدی که به پیشرفت ملی باور دارند تعریف شود، این ظرفیت علمی به نتایج عملی و راهبردی منجر خواهد شد.
موسوینژاد در ادامه به حساسیتهای رسانهای و پیامهای سیاسی پرتاب ماهواره اشاره کرد و گفت:این پرسش که چرا ایران ماهوارههای خود را در روسیه پرتاب میکند، اغلب با این پیشفرض مطرح میشود که ایران فاقد فناوری لازم است؛ در حالی که اگر ایران با پرتابگرهای داخلی ماهوارهها را به همین مدارها ارسال کند، در عمل پیامی ارسال میشود مبنی بر اینکه موشکهای کشور توان عبور از ارتفاعهایی را دارند که به معنای افزایش برد موشکی در سطح چند هزار کیلومتر است.
وی افزود:این موضوع یک پیام سیاسی ـ امنیتی مشخص به نظام بینالملل مخابره میکند و حتی در صورت برخورداری از این فناوری، تصمیم درباره اعلام یا عدم اعلام آن، تابع مصلحت و منافع ملی است و باید در سطح کلان تصمیمگیری شود.
این کارشناس مسائل سیاسی تأکید کرد:بنابراین پرتاب ماهواره از طریق روسیه فقط نشانه فقدان فناوری نیست، بلکه در بسیاری موارد ناشی از ملاحظات سیاسی، امنیتی و راهبردی است با این نگاه، جمهوری اسلامی ایران هم در حوزه ساخت ماهواره و هم در حوزه پرتابگرها، به پیشرفتهای قابل توجهی دست یافته است.
انتهای خبر/
